Şu anda iftar saati gelmiş çatmış ezan okunurken bir duygu seline kapıldım. Yıllardır ilk orucumu ailemle açardım. İlk orucumu açamasam bile ramazanda kesin bir gün ailemle iftar sofrasına otururduk. Şimdi ise tek başına iftar açmanın ne kadar sıkıntılı olduğunu anlayabiliyorum. Açıkçası üzülüyorum bu günleri bir daha yaşamakta zorlanacağımı yavaş yavaş fark etmeye başladım. Ne bileyim sanırım biraz duygusallaşmaya da başlamış olabilir.
Özellikle ramazanın ilk günü iftarın tek açmanın verdiği mutsuzluğu anlatamam. Belki de alışkanlık olduğunu için olabilir. Belki kimileri için hiçbir anlamda ifade etmiyor olabilir ama benim için çok şey ifade ediyor. O kadar gergin ve sinirli oluyorum ki insanlar bunun oruçtan dolayı olduğunu zannediyor oysa ki ailemden uzak orucu açmanın verdiği bir gerginlik var. Çoğu arkadaşım sağolsun yalnız bırakmıyor ama ailenin yeri bir başka oluyor.
aile gibisi var mı yerini kimse doldurama<